Cees van Excel

Soms raakt Cees van Excel de draad even kwijt, laat zijn geheugen hem in de steek, weet hij halverwege het verhaal niet meer wat hij eigenlijk zeggen wilde. Maar vraag hem naar de positie van zijn voetbalclub VEW op de ranglijst, naar de uitslag van afgelopen zaterdag en de in 1928 geboren en getogen Heemstedenaar lepelt uitslagen en standen moeiteloos op.

“Ik heb in mijn leven heel wat afgerommeld. Ik heb in de bloemen gezeten, geklust en op zaterdag was er mijn club VEW uit Heemstede. Mijn vrouw heeft de kleintjes nog getraind. Ik heb er van alles gedaan”. Als hij het over zijn vrouw heeft, valt hij even stil. Zij overleed ruim twintig jaar geleden. Sinds die tijd gaat hij alleen door het leven. De laatste jaren wordt hij gekweld door fysieke problemen. Begin dit jaar brak hij zijn heup. Hij werd geopereerd en revalideerde vervolgens negen weken in Zuiderhout. “Ik loop nu weer achter de rollator. Twee keer in de week kreeg ik fysiotherapie. Dat hielp, ik had alleen gewild dat het veel sneller zou gaan. Als je oud bent, moet je dat eigenlijk niet willen. Maar als ik niet meer kan lopen, verlies ik mijn zelfstandigheid. Ik heb altijd de dingen alleen gedaan, ben niet iemand die makkelijk opdrachten van anderen accepteert. Zal wel met mijn eigenwijze karakter te maken hebben. Maar nu ben ik toch afhankelijk. Als de zuster zegt: kom Cees aan tafel, dan heb ik dat maar te doen. Eigenlijk ben ik daar niet zo van.”

Klaverjassen

Vandaag is zijn laatste dag in Zuiderhout. Morgen gaat hij terug naar zijn kamer in de Heemhaven in Heemstede, het woonzorgcentrum waar hij de laatste jaren verblijft. Hij gaat in de late middag zijn kinderen bellen, even polsen wie hem naar de Heemhaven kan brengen. “Mijn kinderen hebben hun eigen leven. Ik kan niet verwachten dat ze elke dag langs komen. Maar ze komen en dat doet me goed. En ik heb een kleindochter die mij bezoekt. Dat is de keerzijde van het ouder worden. Mensen moeten bij jou op bezoek komen, omgekeerd lukt bijna niet meer. Daarom hoop ik zo mobiel te blijven dat ik vanuit de Heemhaven met mijn scootmobiel af en toe naar de kantine van VEW kan rijden. Even lekker kletsen met de oude garde, kijken naar het klaverjassen. Dat zijn mijn uitjes.”

Gek op voetbal

Door zijn fysieke ongemakken is Cees voor een deel afhankelijk van de thuishulp. Het geholpen moeten worden is iets dat hij maar moeilijk kan accepteren. “Ik ben mijn zelfstandigheid kwijt, ben niet meer de baas over mijn eigen leven. Daar moet ik mij overheen zetten. Ik weet dat ze hier in Zuiderhout het beste met mij voor hebben. Het eten was goed, de therapie heeft geholpen en het is best gezellig zo in de huiskamer. Een groot voordeel is het uitzicht hier. Ik ben gek op voetbal. Op zaterdag en zondag kijk ik onder de bomen door op de velden van de Koninklijke HFC. Daar wordt van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat gevoetbald. Dat zorgt voor afwisseling, want de dagen verlopen tamelijk hetzelfde. Behalve de maandagmorgen. Dan komt het Haarlems Dagblad met het sportkatern. Daar ben ik altijd vroeg bij, dat niet iemand anders hem al heeft gepakt. Ik wil meteen weten hoe VEW heeft gespeeld. En als ze hebben gewonnen, smaakt de koffie meteen een stuk lekkerder. Zin moet je maken, vinden kun je het niet.”