Mevrouw De Niet

Mevrouw De Niet-Van Toor (91) woont sinds een paar maanden in het W.F. Visserhuis. Ze zou er met haar echtgenoot een kamer delen. Corona bij haar man en een gebroken knie bij mevrouw De Niet zorgden voor veel onvoorziene complicaties. Uiteindelijk waren ze nog twee weken samen. Vrij snel nadat ze 68 jaar getrouwd waren, stierf haar man.

Wie nu denkt dat mevrouw De Niet-Van Toor (Bassie en Adriaan zijn inderdaad verre familie, de Vlaardingse tak) na al het leed stilletjes in een hoekje zit, heeft het bij het verkeerde eind. ‘We waren lang getrouwd. Als ik terugkijk op die periode, voel ik mij inderdaad een bevoorrecht mens. We hadden samen een gelukkige tijd. Niet dat we nooit wat hadden. Maar dan zei hij altijd: “Schat je kunt nog zo op me vitten, ik blijf altijd van je houden”.’

Zuid-Afrika

Toen ze elkaar leerden kennen, woonde en werkte haar man in Zuid-Afrika. Op de eerste dag van zijn vakantie in Nederland ontmoetten ze elkaar. ‘We gingen roeien op de Mooie Nel, een meer nabij Spaarnwoude. Een paar dagen later maakten we met zijn familie een fietstochtje. Hij vroeg me tijdens die tocht ten huwelijk. Ik zei meteen ja. We verloofden ons en een maand later waren we getrouwd. Hij beloofde mijn moeder dat als ik heimwee zou krijgen, we meteen terug naar Nederland zouden gaan. Maar dat is nooit gebeurd. Ik heb geen seconde heimwee in Zuid-Afrika gehad. Ik heb er tien jaar gewoond en het waren tien hele mooie en gelukkige jaren.’

Koningin Juliana

Het trouwen gebeurde overigens dankzij ingrijpen van de toenmalige koningin Juliana. ‘Mijn vader was tijdens de oorlog op zee omgekomen. Zijn lichaam is nooit gevonden. Officieel sta je dan te boek als vermist. Omdat mijn vader volgens de toenmalige regels toestemming voor het huwelijk moest geven, iets wat natuurlijk helemaal niet kon, moesten we een paar maanden extra wachten. Mijn man wilde per se in Nederland trouwen. Toen heb ik min of meer uit wanhoop een briefje naar het secretariaat van de koningin geschreven. Een paar dagen later kreeg ik antwoord dat Hare Majesteit officieel toestemming voor ons huwelijk gaf.’

Zelfstandig

Mevrouw De Niet en haar man woonden lang zelfstandig. ‘Ik in een bejaardenhuis? Geen sprake van. Dat zei ik altijd. En dan gebeurt er iets waar je geen invloed op hebt. Ik brak na een val mijn knie en mijn man kreeg corona. Hij moest verhuizen naar de quarantaineafdeling in Zuiderhout. Het was heel verdrietig, we zagen elkaar weken niet. We hadden inmiddels een kamer in het W.F. Visserhuis. De afdeling onder leiding van Brenda Glas heeft er echt van alles aan gedaan om te zorgen dat we elkaar konden ontmoeten. Dat lukte uiteindelijk. Daar ben ik ze nog steeds dankbaar voor. Het is hier echt geweldig. Ik luister vaak naar muziek, volg een lezing of ik maak een praatje in het restaurant. Uiteindelijk kwam mijn man terug maar was door corona flink verzwakt. Op een middag was hij erg ziek. “Zal ik even naast je komen liggen”, vroeg ik. Dat deed ik, waarna hij mijn hand stevig vastpakte. Na een half uurtje werd zijn hand slap en liet hij me los. Ik dacht dat hij sliep, maar hij bleek te zijn overleden.’