Mevrouw Visser

“Kun je mij misschien even helpen om de koffiepad uit de Senseo te halen? Ik heb niet voldoende kracht in mijn handen”. Mevrouw Danny Visser (74) heeft verzorging nodig. Van het doen van de zwaardere boodschappen tot het onderhouden van haar tuintje in Zandvoort. En elke morgen staat een verpleegkundige van het Buurtteam van Zorgbalans voor de deur. Ze treffen vrijwel altijd een blij gestemde mevrouw Visser aan. “Na een paar rotnachten kan ik wel eens een beetje somberen, maar dan zeg ik: kom op Danny zet je zonnebril op, je zult het er mee moeten doen.”

Flipje, het huiskonijn van mevrouw Visser, luistert de hele morgen aandachtig naar de verhalen die zijn bazin vertelt. “Ik kocht hem als een dwergkonijn, maar hij heeft meer weg van een Vlaamse Reus. Het is een schattig beest, En zindelijk. Hij doet zijn behoefte in zijn kooi. Heel soms valt er een keuteltje op de grond. Dat eet hij dan zelf op. Dan ben je wel heel netjes hè!”

Mevrouw Visser somt de ongemakken op waarmee ze moet leven. Dat is niet mis, ze voelt echter geen behoefte anderen op de hoogte te stellen van haar leed. Zo steekt ze nu eenmaal niet in elkaar. Ze is blij met de dingen die ze wel kan. Bakje koffie drinken bij de buren, krantje ruilen met een mevrouw in de straat, kijken naar de foto’s van haar kleinkinderen, de televisie, met haar scootmobiel naar de markt om een loempiaatje te eten of straks in de zomer richting strand en genieten van de zon.

Kokende ketel

“Ik kom uit een Heemsteeds bouwvakkersgezin. Mijn moeder was ziekelijk, ik ging nauwelijks naar school want moest helpen in de huishouding. Toen ik negen jaar was, had mijn vader een kokende ketel met was op het vuur laten staan. Ik dacht, klein en eigenwijs als ik was, die pak ik dan wel even. Ik ging volledig door mijn rug. Huilend ben ik naar de overbuurvrouw gekropen. Van die rug heb ik altijd last gehouden. Zo was het wel vroeger: mensen letten beter op elkaar, je kon bij de buren aankloppen. Aan de andere kant, het medelijden was voor mijn moeder. Dat ik niet naar school kon en voor veel zwaar werk opdraaide, daar stond men ruim zestig jaar geleden niet bij stil.”

Niet cadeau

Het is duidelijk: Danny Visser heeft het leven niet cadeau gekregen. “Ik ben niet zielig, ik wil geen medelijden. Ik kan een aantal dingen niet. Grote gezelschappen, jaarmarkten, dat is niets voor mij. Als ik met mijn dochter kleding koop, doen we dat op het rustigste moment van de dag. Er zit een blokkade tussen mijn denken en mijn doen. Ik kan dagen naar iets zoeken, terwijl het gewoon voor mij op tafel ligt. Soms val ik even weg. Daarom laat ik soms de sleutel in de voordeur zitten zodat de thuiszorg niet voor niets komt. Mijn overbuurman houdt het altijd scherp in de gaten. Er zijn gelukkig genoeg mensen die mij helpen. Zo lang ik nog van de zon kan genieten, met mijn dochter kleding kan kopen en een loempiaatje op de markt eet, blijf ik blijmoedig in het leven staan.”