Mevrouw Wildschut

Geplaatst op: 13-11-2020

Drie jaar geleden verhuisde Hermina Wildschut-Frantzen (88) van de Pijlslaan in Haarlem naar een kamer in Huis ter Hagen in Driehuis. Dit nadat een ouderenverpleegkundige tegen haar had gezegd: ‘Het wordt wel lastig hè’. Binnen een paar weken was de verhuizing geregeld. “En eerlijk gezegd: ik was er echt aan toe.”

Hermina Wildschut ‘zeg maar Mini hoor’ is het schoolvoorbeeld van de niet-zorgmijder. Ze accepteert elke verandering met een vrolijke glimlach en een bijna aanstekelijke vorm van optimisme. “Mijn man overleed tien jaar geleden. Ik heb zelf een maand in Zuiderhout doorgebracht. Ik heb klachten aan mijn been, maar niemand weet waardoor het komt. Toen de ouderenverpleegkundige voorstelde naar een zorginstelling te verhuizen, stemde ik daar meteen mee in. Ik kwam hier in Huis ter Hagen en dacht: hier wil ik wonen. Lekker dichtbij mijn schoonzus in Santpoort en dicht bij haar dochter en schoonzoon. Ze hebben mij met alles enorm geholpen. Zelf heb ik geen kinderen. Ik ben dus altijd op hulp van anderen aangewezen.”

Rummikub
De coronatijd, het niet kunnen ontvangen van visite, het restaurant dat gesloten was, mevrouw Wildschut liet zich hier niet door ontmoedigen. “Ik vond het natuurlijk verschrikkelijk voor de bewoners die hun eigen kinderen en kleinkinderen niet meer zagen. De leiding van Huis ter Hagen deed er echt alles aan om het ongemak te beperken. Voor mijn persoonlijk was het minder erg. Ik belde met mijn vriendinnen en ik liep met mijn rollator door de lange gang van mijn afdeling heen er weer. Want ik moet bewegen. Met andere bewoners dronk ik thee op mijn kamer. Ik ben met mijn 88 jaar één van de jongsten van de afdeling. Ik speel vrijwel elke middag een potje Rummikub met een man van 97 en een vrouw van 91.”

Makkelijke eter
De verzorging in Huis ter Hagen is echt fantastisch. Net als het eten. Ik vind alles lekker, ben altijd een makkelijke eter geweest. Ik word elke morgen uit bed geholpen. Kousen aan, ogen druppelen en ’s avonds gebeurt het omgekeerde. Wat ik zelf kan doen, doe ik zelf.

Brussel
Mini Wildschut werkte bijna haar hele leven in de zorg, hoewel ze haar werkzame leven startte bij de chocoladefabriek Van Houten in Weesp. Vervolgens volgde ze de A-opleiding in het Lutherse Diaconessen Ziekenhuis in Amsterdam. “Dat vonden mijn ouders goed, omdat wij van huis uit Luthers waren. Mijn vriendin Rita stelde vervolgens voor een jaartje in een Brussels ziekenhuis te werken. Na Brussel deed ik de Wijkopleiding. Via de GGD kwam ik bij de Jeugdgezondheidszorg. Daar zat ik op mijn plek. Ik vond het altijd al leuk om met kinderen te werken. Het werk werd wel steeds zwaarder. Toen ik op mijn 58e niet meer wist hoe ik mijn auto in z’n achteruit moest zetten, besloot ik te stoppen. Ik zeg wel eens dat ik twee engeltjes op mijn schouder heb zitten die mij mijn hele leven de weg hebben gewezen.”

Wonen met zorg, maak hier uw berekening

Wonen met zorg
Maak hier uw berekening

REKENTOOL

Zoek zorg in uw regio

Heeft u vragen of
wilt u zorg aanvragen?

023 - 8918 918 info@zorgbalans.nl Ik wil graag gebeld worden

Cliënten vertellen

De heer Rip

    Robert Rip (85) zit comfortabel in zijn stoel. Door zijn raam kijkt hij uit over de vernieuwde tuin van het W.F. Visserhuis....

Lees verder