Mirjam Kraan, locatiemanager Zuiderhout, covid-unit, vertelt:
Het kwam soms voor dat medewerkers, die meekwamen uit de huizen, geraakt waren doordat “hun mensen” overleden. En dat de vaste covid-medewerkers dat niet altijd konden meevoelen. Zij kregen zelf ook zoveel voor hun kiezen. Zij zeiden dan bijvoorbeeld: “Je moest eens weten wat wij hebben meegemaakt”. Ik heb zoveel mogelijk geprobeerd te sturen op het zien van elkaars perspectief.
Een medewerker van een van de huizen vertelde mij hoe ze hier iemand van “haar” huis aantrof. De vrouw was stervende. Die medewerker zorgde al drie jaar voor haar. Zij was daar zo verdrietig over. Tegelijk voelde ze daar geen erkenning voor vanuit onze vaste medewerkers. Ik was op de schone ruimte en zei: “Wat zal jij geschrokken zijn”. Ze knakte. Ze zei: “Je bent de eerste die het ziet”.
Het is meer wél dan niet gelukt om ervan te leren, en het heeft voor medewerkers enorm de ogen geopend. Een aantal medewerkers is erdoor veranderd. Ze zijn beter in staat om vanuit meerdere perspectieven hun zorg te verdelen. Ik hoop ook dat de interne opleiding deze verhalen gaat lezen. En de lessen eruit haalt om mensen nog vaardiger te maken. Hoe kun je van elkaar leren? Kun je de empathische houding naar elkaar toe versterken?
Ik heb steeds geprobeerd de menskant voorrang te geven. Én geprobeerd ieders ervaringen te laten zijn. Je mag zeggen: “Wij hebben zoveel meegemaakt”. Maar je moet de ander ook serieus nemen in zijn of haar verdriet vanuit de betrokkenheid op cliënten. Die beide perspectieven lagen soms heel ver uit elkaar. En dat was hard werken. Om elkaar daarin niet te verliezen: hoe kun je je eigen leed en lijden delen, en tegelijk het leed van de ander ook blijven zien? We hebben zoveel van elkaar verlangd.
Beeld: Dat jij bestaat van Caren van Herwaarden
