Vrijdag 13 maart 2020 vergeet Monique Kort nooit meer.
Toen kwamen de eerste berichten, dat het niet goed ging met corona. De maandag erop ging de boel op slot. Daar stonden ze in een, nu leeg, ontmoetingscentrum Spaarnestroom. Met de collega’s van de Haarlemse locaties gingen ze aan de slag. Om alle clubleden toch iets te blijven bieden.
Als je brein hapert, moet je niet alleen en noodgedwongen thuis zitten. En dus zochten ze hen thuis op. Op donderdag een maaltijd, op dinsdag een cadeautje. Kok Andy, die als vrijwilliger bij de Spaarnestroom werkt, maakte de maaltijden. Hij trok op met Moniques schoonzoon, die net als zelfstandige in de horeca was begonnen – en ook ineens thuis zat. Zo gingen ze op pad: met de maaltijden, leuk aangekleed met een lint eromheen, in een picknickmand.
De echtgenote van een clublid zegt nog steeds dat die donderdagen zo bijzonder waren. Zij zat zelf ook in de zorg, maar had nu ook opeens haar man met haperend brein thuis. Toen Monique en haar collega’s de maaltijd op een dag bezorgden, riep dat clublid haar na: ‘Monique ik hou van je, dank je wel!’ Monique ging huilend bij hen weg.
Een ander echtpaar waar ze eten bracht, trof ze vaak aan op bed. Ze waren beiden zeer kwetsbaar en hadden geen idee van tijd meer. Als Monique met de maaltijd kwam, waren ze altijd heel blij: ‘Wat heerlijk, ik schenk net een wijntje in [om 12.30 uur s middags]. En daarna gaan we lekker naar bed.’
